Een kentering, een omkering. Een poging om iets recht te trekken dat scheef gelopen is. Iets is in dit geval mijn ‘conditie’.

Nu zijn er wel enkele excuses in te roepen voor de mindere staat van genade waarin mijn conditie verkeert. Zoals de barre weersomstandigheden van de afgelopen weken, of de stressvolle werkdagen waardoor de goesting om te trainen soms ontbrak. Maar vandaag maak ik me sterk dat ik de situatie ga ombuigen. Het is zondag 5 februari. Mijn missie: 120 km met de mountainbike, vanuit Grobbendonk naar Dessel en terug, inclusief een toertocht van 53 km rondom Dessel.

Na een stevig ontbijt begin ik aan mijn tocht.

Ik voel me als een jong veulen dat voor het eerst de stal mag verlaten.

Een lichte meewind brengt mij sneller dan verwacht aan de start van de toertocht. Ik schrijf me in, verorber nog snel twee sultana’s en geef mijn carbonnen ros de sporen!

De eerste kilometers rijd ik nog vrijwel alleen op het parcours. Het is een zalig gevoel om op de technische single tracks ongeremd mijn ding te kunnen doen. Niet veel later krijg ik de eerste pelotonnetjes in het vizier, wat mij stimuleert om een tandje bij te schakelen.

Het is veel leuker om jager te spelen dan prooi, en vandaag voel ik me een uitgeslapen scherpschutter.

Van het ene groepje naar het volgende, erop en erover, zo fiets ik verder tot halverwege de bevoorradingspost opduikt. Hoewel de dampende soep heerlijk ruikt, geef ik de voorkeur aan een energierijke suikerwafel. Nog een tweede gaat de achterzak in. Ik laat mijn bidon nog wat bijvullen en vervolg de training. Wat is dit genieten: lichaam en geest op dezelfde lijn, buiten in de natuur. Voldaan rijd ik over de streep waar ik tweeënhalf uur eerder vertrokken was.

Een koffietje en een suikerwafel later begin ik aan het tweede deel van mijn missie. De terugweg naar Grobbendonk, één rechte lijn langs het kanaal. De cafeïne en de suiker doen hun werk en niets wijst erop dat ik niet zal slagen. Maar na meer dan vier uur trappen, begin ik toch te twijfelen. Het zal toch niet waar zijn … ik voel een dipje opkomen.

Ik focus van brug tot brug en probeer de negatieve gedachten te bannen. Het hoofd is autoritair en dwingt mijn benen onafgebroken door te wentelen.

Als ze zelf konden kiezen, zouden ze allang horizontaal gestrekt in de sofa liggen. Net voor de motor helemaal begint te stokken, zie ik een vertrouwde oprit opdoemen. Afstappen lukt nog net op eigen kracht. In de verte hoor ik de veldrijders op tv, die zich warmrijden om een uur te knallen alsof het een zondagse wandeling is.

Share this Story

24 september 2017

door Philippe Vandenbroeck

door Randy Mellaerts