Fietsen heb ik geleerd van mijn opa. Met een borstelsteel aan de ‘porte-bagage’ gebonden zette hij me op weg. Van vasthouden en meelopen tot loslaten en kijken hoe ik het voetbalveld van Sterrebeek overstak op die kleine, halfverroeste tweewieler. Ik voelde me op de fiets zoals een molecule in de gasfase: vrij, op weg naar het onbekende. Stiekem grotere rondjes maken, van wijk naar dorp naar nog verder weg. Spannend!

Voor mijn communie kreeg ik een 90s Scott mountainbike. Het was de eerste fiets die ik zelf mocht uitkiezen. Eentje waar de kabels naar achteren allemaal op de bovenbuis liepen. Netjes. Scott werd mijn metgezel op mijn tochten. Enkele maanden na de aankoop gingen de brede, schreeuwerige mountainbikebanden eraf en kreeg Scott slanke slicks op zijn velgen. Aangepast aan asfalt en taai genoeg om de kiezelwegen aan te kunnen. Tailormade en een recept voor jaren fietsplezier op de dagen waarop het kwik tot in de comfortzone rees.

Mijn momenten met Scott staan nog steeds in mijn geheugen gegraveerd. Zoals toen, op dat veldwegje achter de E40, waar ik die enorme jumbo uit Singapore van vlakbij zag opstijgen. Of die keer dat ik voorbij de taalgrens een geheel andere wereld ontdekte.

Of toen ik samen met een kameraad suikers moest bijtanken aan de kerk in Wezembeek, en toen we ons beste Duits moesten bovenhalen om in de Konditorei een stuk appeltaart te pakken te krijgen! Is dat niet de essentie van fietsen?

Op een dag botste ik op “De Renner” van Tim Krabbé. Enkele zinnen op de eerste pagina waren direct raak: “Vanaf terrasjes kijken toeristen en inwoners toe. Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me.“ Wielrenner worden, dat was voortaan mijn doel. Erbij horen, meerijden, zo veel meer dan gewoon wat rondfietsen. De koers, een plek waar je nooit alleen bent. Ik was zo fier op dat eerste wielertruitje van Mapei! Een mooi gelakte Colnago koersfiets werd mijn nieuwe stalen ros. Het trainen begon. De routes bleven dezelfde. Het keurslijf van de kilometers en de snelheid werden belangrijker.

Dat jaar heb ik mijn trouwe Scott verraden. Ik lakte hem en gaf hem hetzelfde jasje als mijn Colnago. De slicks maakten opnieuw plaats voor ruwe banden. Ze waren niet meer nodig: de Colnago werd mijn metgezel op het asfalt. Op amper een week tijd herinnerde niets nog aan mijn tijd met Scott. Elke kras was weg. Bijna nooit gingen we nog samen de baan op. Uiteindelijk heb ik Scott verkocht. Voor enkele euro’s. Soms vraag ik me af hoe het met hem gaat. Of hij nog ergens rondrijdt, met een andere jongen die pas de wereld ontdekt.

De liefde voor Scott is er nog steeds. Ik wil terug naar dat pure fietsen. Zonder kilometers en snelheid die op de loer liggen. Voor mij is Scott een gevoel geworden, een herinnering. Een sensatie die ik afgelopen jaren nog enkele keren mocht beleven wanneer ik in de Alpen of de Vogezen een col overwon en beloond werd met een fenomenaal uitzicht. Die sensatie is nu de essentie van fietsen voor mij.

Als ik je tegenkom op een terrasje, Tim, dan zal ik je zeggen: “Nee, ik ben geen Renner, Tim, ik fiets.”

Share this Story

24 september 2017

door Ken Smets

door Philippe Vandenbroeck